De 2de historische top 100: Inspiratielijst 1

Wie de info zoekt of wil stemmen kan dat hier doen: https://jverhelst.wordpress.com/2023/01/03/de-2de-grote-historische-figuren-top-100/

Abd Al-Rahman I

Abd el-Krim

Abraham Lincoln

Ada Lovelace

Adam Smith

Adolf Hitler

Adolphe Sax

Adriaen Van Der Donck

Adrien de Gerlache

Agatha Christie

Aimé Césaire

Alan Turing

Albert Camus

Albert Einstein

Al-Biruni

Al-Chwarizmi

Alexander de Grote

Alexander Fleming

Alexander III

Alexander VI

Alexander von Humboldt

Alexandra Elbakyan

Alexis de Tocqueville

Alfred Hitchcock

Alfred Russell Wallace

Ambiorix

Andreas Vesalius

Andrée Geulen-Herscovici

Andrew Carnegie

Anna de Kyiv

Anne Frank

Antonio Gramsci

Archimedes

Aristoteles

Armand Jean du Plessis

Ashoka

Augustus

Barack Obama

Bartolomé de las Casas

Baruch Spinoza

Benjamin Franklin

Benjamin Lay

Billie Holiday

Boeddha

Boudica

Carl Friederich Gauss

Carl Jung

Catharina De Grote

Catharina van Aragon

Charles Darwin

Charles de Gaulle

Charles Maurice de Talleyrand

Charlie Chaplin

Christoffel Plantijn

Christophel Colombus

Cicero

Claude Nicolas Ledoux

Claudius II Ghoticus

Cleopatra

Clovis

Confucius

Constantijn de Grote

Cyrus de Grote

Dante Alighieri

David Attenborough

David Bowie

Dennis Ritchie

Ding Xiaoping

Diogenes van Sinope

Dzjengis Khan

Edith Piaf

Elagabalus

Eleanor roosevelt

Eleonora van Aquitanië

Elisabeth Cady Stanton

Elizabeth I

Elizabeth II

Emile Vandervelde

Emmanuel Levinas

Emmy Noether

Eratosthenes

Ernest Hemingway

Ernest Rutherford

Ernest Solvay

Eugène Delacroix

Everaert ’t Serclaes

Ferdinand “Nand” Peeters

Fidel Castro

Filips de Goede

Filips de Stoute

Filips II

Fjodor Dostojevski

Florence Nightingale

Francis Dessain

Francisco de Vitoria

François Massialot

Franklin Delano Roosevelt

Frantz Fanon

Frederick Douglass

Frida Kahlo

Fritz Haber

Gabrielle Petit

Gaius Marius

Galileo Galilei

Gavrilo Princip

Gebroeders Lumière

Gebroeders Wright

George Carlin

George Orwell

George Washington

Georges Lemaître

Georges-Eugène Haussman

Gerard Mercator

Gideon Mantell

Gregor Mendel

Gregorius de Grote

Greta Thunberg

Hadrianus

Haile selassie

Hannah Arendt

Hannibal Barcas

Harald Hardrada

Harriet Tubman

Hatshepsut

Helena van Troje

Hendrik van Veldeke

Henry VIII

Hernan Cortes

Herodotos

Herta Heuwer

Hildegard van Bingen

Hippocrates

Ho Chi Minh

Homeros

Hugo De Groot

Hypatia van Alexandria

Iaroslav Pereislavl van Kyiv

Ibn Battuta

Ibn Sina

Ignaz Semmelweis

Ignaz Semmelweis

Immanuel Kant

Isaac Newton

Isabella I van Castillië

Isabelle Gatti de Gammond

Jacob van Artevelde

James Clerk Maxwell

James Joyce

James Miranda Steuart Barry

James Watt

Jan Frans Vonck

Jane Austen

Jean Monnet

Jean-Baptiste Lamarck

Jean-Jacques Rousseau

Jeanne D’Arc

Jetthro Tull

Jezus van Nazareth

Johan Sebastian Bach

Johannes Gutenberg

Johannes Paulus II

Johannes Widmann

Johannes XXIII

John Cockerill

John F. Kennedy

John Kemp Starley

John Lennon

John Maynard Keynes

John Snow

José Figueres Ferrer

Josephine Baker

Jozef Stalin

Jules Verne

Julie d’Aubigny

Julius Caesar

Justinianus I

Justus von Liebig

Kadir Nurman

Karel Appel

Karel De Grote

Karel Martel

Karel V

Karl Marx

Katherine Johnson

Ken Thompson

Klemens von Metternich

Koningin Lili’uokalani van Hawai’i

Konrad Adenauer

Leonard Euhler

Leonardo Da Vinci

Livia Drusilla II

Lodewijk de Vrome

Lodewijk Van Male

Lorenzo de Medici

Louis Blanqui

Louis Paul Boon

Louis XIV

Luca Pacioli

Lucius Cornelius Sulla

Lucrezia Borgia

Ludwig van Beethoven

Maarten Luther

Magnus Hirschfield

Mahatma Ghandi

Malcolm X

Marcus Aurelius

Margareta van Oostenrijk

Maria Teresia

Maria van Bourgondië

Maria, moeder van Jezus

Marianne

Marie Curie

Marie Janson

Marleen Temmerman

Marsha P. Johnson

Martin Luther King

Mary Wollstonecraft

Maryam Mirzakhani

Mathilde van Engeland

Maximilien de Robbespierre

Maya Angelou

Mehmet II

Michel de Montaigne

Michelangelo

Mikael Gorbatsjov

Miriam Makeba

Mitochondriale Eva

Moeder Theresa

Mohammed

Mohammed Ali

Napoleon Bonaparte

Neil Armstrong

Nelson Mandela

Niccolo Machiavelli

Niels Bohr

Nikola Tesla

Nikolaus Otto

Oscar Wilde

Otto von Bismarck

Pablo Picasso

Pater Pio

Patrice Lumumba

Paul Otlet

Paul-Henri Spaak

Paulus van Tarsus

Pélé

Perikles

Peter De Grote

Pieter Breughel de Oude

Pieter Paul Rubens

Plato

Prince

Qin Shi Huang

Raffaele Esposito

Robert C. Baker

Robert Caillau

Robert Schuman

Robert Walpole

Romulus

Rosa Luxemburg

Rosa Parks

Rosalind Franklin

Roy Benavidez

Ruth Bader Ginsburg

Sappho

Sargon van Akkad

Seneca

Sergei Korolov

Silvius Brabo

Simone de Beauvoir

Sir Francis Bacon

Sister Rosetta Tharpe

Socrates

Sojourner Truth

Sophia Brahe

Sophie Scholl

Stanislav Petrov

Suleyman I

Suzan Daniel

Tecumseh

Tetiana Barantsova

Theodora

Theodore Roosevelt

Thomas Edison

Thomas Paine

Thomas van Aquino

Thucydides

Tiberius Gracchus

Tim Berners-Lee

Tom Waes

Toussaint Louverture

Trajanus

Tyco Brahe

Vespasianus

Victor Horta

Victoria

Vilhelm Bjerknes

Vincent van Gogh

Vitruvius

Vladimir Lenin

Wilhelm Furtwängler

Wilhelm Röntgen

Willem de Veroveraar

Willem van Moerbeke

Willem van Rubroeck

William Hamilton

William Shakespeare

Willy Van Der Steen

Winston Churchill

Wolfgang Amadeus Mozart

Woodrow Wilson

Wouter Draekenbaerd van Grimbergen

Y-chromosomale Adam

Yi Sun-Sin

Yuri Gagarin

De 2de grote historische figuren top 100

Napoleon Bonaparte, keizer, generaal en nummer 1 van de 1ste grote historische figuren top 100

Karl Marx wist al dat de geschiedenis zich herhaalt. Eerst als tragedie, dan als farce. Gelukkig is niet elke historisch verantwoorde herhaling slecht. In 2020 lanceerde ik een grote historische figuren top 100, deels uit lockdownverveling, deels uit liefde voor geschiedenis. Die laatste is er uiteraard nog steeds. Toen eindigde Napoleon Bonaparte op het hoogste historische schavot, voor Jezus van Nazareth en Karl Marx. Nu ik meer knowhow en nog meer enthousiasme heb, wil ik mij gaarne nog eens in dienst stellen van de mater historia.

Wat is een historisch figuur?

Net als vorige keer ga ik niet (te veel) censureren. Een historisch figuur is een rekbaar begrip. Een contemporain wereldleider kan dat perfect zijn. Vorige keer heb ik niet te veel pogingen tot historische manipulatie moeten fnuiken. Maar als het nodig is, dan grijp ik in (we denken hier spontaan aan Dries Mertens). Er zijn dus geen restricties qua geboortejaar. Ik vertrouw op het gezond verstand.

De grootste of de tofste

Ook dit was vorige keer een punt van discussie. Napoleon stond op 1. Hitler deed het ook niet slecht. Dat zijn grote historische figuren, maar niet meteen toffe peren. Het is moeilijk om hier iets van richtlijn op te leggen. Ook hier moet ieder naar eigen vermogen de keuze maken. Door het aangepaste stemsysteem is er echter wel meer mogelijkheid om beiden te combineren.

Diversiteit

Ik ben uiteraard een voorstander van historische diversiteit, maar ik krijg geen subsidies en dus ga ik ook geen categorie opleggen. Wie graag op een blanke ontdekkingsreiziger stemt mag dat, wie liever de laatste Hawaïaanse koningin Lili’uokalani kiest, mag dat ook. Het blijft natuurlijk een soort van pop poll en de usual suspects hebben de neiging om zich toch een weg naar boven te banen. Maar de kiezer heeft altijd gelijk!

Herhaalt de geschiedenis zich echt?

Dit was vorige keer de top 471 – 101 https://jverhelst.wordpress.com/2020/06/16/de-grote-historische-figuren-top-100-479-101/

Dit was de top 100 https://jverhelst.wordpress.com/de-grote-historische-top-100/

Het is aan jullie om te zien of jullie de nummer x van vorig jaar opnieuw in de top 100 willen of net op 5 andere paarden wedden.

Het hoe

Heel simpel. Je kan op drie verschillende manieren je historisch verantwoord steentje bijdragen.

1) Door via DM op Twitter (of per bericht op Mastodon) je top 5 in te sturen
2) Door hieronder je top 5 neer te pennen
3) Via het contactformulier dat ik onderaan toevoeg

De lijst

Jullie lezen dit goed. Een top 5! Een top 3 was wat krap, een top 10 wat zwaar. Een top 5 is een mooi compromis om keuze te vergemakkelijken, maar ook tot een meer representatieve lijst te komen. Zo is het quasi onmogelijk om met 8 schamele punten in de top 100 te komen (of dat zou toch zo moeten zijn). Ook de onderlinge verschillen zouden op deze manier wat groter moeten zijn.

De lijst zal als volgend worden opgemaakt

– De eerste krijgt 10 punten, de tweede krijgt 8, de derde 6, de vierde 4 en de vijfde 2.
– Alle punten worden opgeteld (nog steeds duh)
– Als er een ex aequo is bv. 2 met 10, dan staat diegene met het meest aantal stemmen het hoogst (bv.je hebt a) iemand die met 4 stemmen aan tien is geraakt en iemand met 5, dan springt die met 5 boven die met 4)
– Als er een ex aequo is en er zijn een gelijk aantal stemmen, dan is het alfabetisch.
– In het uitzonderlijke geval dat dit zo zou zijn voor de top 2 of 3, dan volgt er nog een aparte poll om de toppositie te beslechten.

De timing

Alles hangt natuurlijk af van jullie input. Om aan 100 te geraken waarbij de 50-100 niet bestaat uit historische figuren die maar 1 stem kregen, is er een redelijk grote input nodig. Om die reden stel ik 31 maart als einddatum voor, maar dit kan wegens beperkt succes verlengd worden (een beetje zoals de lockdowns maar dan leuker).

Naam(vereist)

E-mail

Stuur je top 5 door!

Δ

Album top 2022: 5-1

5. Warhaus – Ha Ha Heartbreak

Warhaus, het zijproject van Maarten Devoldere van Balthazar, gooide al tot twee maal toe hoge ogen met eerdere albums. Toen werd de magie voor een groot stuk versterkt door de aanwezigheid van Sylvie Kreusch. Maar het verhaal is inmiddels gekend. De twee gingen uit mekaar en Kreusch bracht vorig jaar haar debuutalbum Montbray uit, waar ze dit zo goed en zo kwaad mogelijk van zich afzong. En dit keer is het de beurten aan Devoldere zelf om finaal een streep te zetten onder het hele gebeuren. Dat doet hij met een sound die herkenbaar is, maar waar hij soms zichzelf (en ook het oeuvre van Balthazar) overstijgt, zoals op de majestueuze opener Open Window. (ja, daar is Rome van Danger Mouse & Daniele Luppi weer). De zwoelheid spat er op quasi elk nummer van af. Soms is het funky, zoals op It Had To Be You of Desire, sosm donkerder en dreigender zoals op Shadow Play. Devoldere haalt z’n trukendoos boven en puurt de innemende, filmische sound in zijn perfecte vorm. Warhaus heeft zichzelf nu absoluut naast, zo niet boven hoofdproject Balthazar gezet.

4. Arctic Monkeys – The Car

Met voorganger Tranquility Base Hotel & Casino schoven Arctic Monkeys na mainstreamklassieker AM hun sound zo op dat sommigen zich afvroegen of het niet beter een solo-album van Alex Turner was geweest. Geheel onterecht uiteraard, want het was een absolute parel die met de jaren alleen maar beter is geworden. The Car bouwt hierop verder, maar misschien in een puurdere, meer authentieke vorm. TBH&C had een concept en Turner was meer een personage. De sound mag dan wel herkenbaar zijn en aanleunen bij dit album, maar het mikt eerder op het gevoel dan op het hoofd. Vanaf opener There‘d Better Be a Mirrorball wordt een sfeer neergezet, ook retro maar eerder romantisch en nostalgisch. Violen spelen een grote rol, zoals op het prachtige Big Ideas en het grandioze Body Paint. Soms komt de croonende lounger terug, zoals op het bijzonder getitelde Jet Skis on The Moat. Afsluiter Perfect Sense is perfect als filmische vaarwel. Arctic Monkeys hebben altijd hun zin gedaan, maar op een bepaald moment is die zin ver weg gedreven van het hun imago als rockband. Dat Alex Turner & Co vooral doen wat ze willen, is echter een win voor hen en voor ons.

3. Father John Misty – Chloe & The Next 20th Century

Father John Misty is altijd al een beetje van een type geweest, een uitvergroting van Josh Tillman, of hij nu zijn eigen huwelijk bezong op I Love You Honeybear of mens en maatschappij fileerde op Pure Comedy. Er kwam echter een breuk en op God Favorite’s Customer zagen we doorheen de barsten van het harnas. Met Chloe & The Next 20th Century keert hij dit opnieuw om, radicaler dan ooit en dit op tekstueel en muzikaal vlak. De 20ste eeuw wordt gebruikt als blauwdruk van genres en stijlen. Het gaat van Hollywood Jazz, zoals op opener Chloe, naar Harry Nilsson, op Goodbye Mr. Blue en van de betere 60’s pop op Q4 naar de bossanova van Olvidado (Otro Momento). Josh Tillman zingt niet over zichzelf, zelfs niet in karikaturale vorm, maar vertelt eerder verhalen over anderen, waardoor het meer voelt als fictieve impressies van levens uit een ver verleden. Maar zelfs in die nieuwe stijl weet hij te raken met woorden en muziek, geculmineerd in het mooie, jazzy Buddy’s Rendezvous of de ode aan een actrice en aan vluchtige romantiek op Funny Girl. Het was een onverwachte wending van Father John Misty, maar hij toont hiermee wel opnieuw dat tussen alle ironie en pose een pure muzikale vakman schuilgaat.

2. Weyes Blood – And In The Darkness, Hearts Aglow

Titanic Rising is voor mij een van de beste albums van de laatste jaren, zo niet decennia. Voor Weyes Blood, het pseudoniem van Natalie Mering, was het een eerste in een muzikale trilogie. Daar waar ze op album 1 zong over hoe onze planeet een beetje naar de vaantjes gaat, is de blik nu naar binnen gekeerd en bezingt ze over de mens te midden van de pandemie en de eenzaamheid die daar, maar ook las daarvan gepaard gaat. Ze omschrijft het zelf als seculiere hymnes. En dat is vanaf opener It’s Not Just Me, It’s Everybody duidelijk. De elementen blijven hetzelfde. Een grootse en bloedmooie productie, een prachtige zangstem en heel veel hart, letterlijk op dit album. De muzikale referenties blijven hetzelfde. Fans van George Harrison, Joni Mitchell of The Carpenters zullen opnieuw kunnen smullen. Ten opzichte van Titanic Rising is de sound vaak nog rijker, zoals op het briljante Children of the Empire. Er zit nog meer dan op de vorige plaat een grote (retro-)popgevoeligheid in, zoals op het refrein van Hearts Aglow of The Worst Is Done. Mering is een tijdreiziger die klassiekers uit de jaren ’70 schrijft voor onze eigen tijd. Als fan kan je erop rekenen dat ze de albumtrilogie in stijl zal afsluiten, maar het is te hopen dat ze met dit tweede wel de nodige aandacht en appreciatie krijgt om de welverdiende trede hoger te komen.

1. Black Country, New Road – Ants From Up There

Een unicum, want net als vorig jaar staat de Britse band Black Country, New Road bovenaan te schitteren op de lijst. Dat is straf, gezien de concurrentie. Maar met Ants From Up There deden ze bijna exact een jaar na hun debuutalbum dan ook muzikaal nog straffere dingen. Het was nochtans een release in mineur. Slechts enkele dagen ervoor had frontman Isaac Wood laten weten dat hij de band verliet omwille van mentale problemen. Het frontmanschap op een podium lag hem niet. Het wierp een andere blik op sommige nummers en lyrics (Ja, ik denk aan Isaac will suffer), maar de merite van het toen nog zevental is vooral dat ze zo snel een eigen sound wisten te maken en ermee een album puurde dat zo in balans ligt. Daar waar For The First Time vooral divers en gedurfd was, is dit een culminatie van zeven muzikanten die samen tot een geheel weet te komen waar ieders bijdrage een meerwaarde biedt. Op elk nummer is er wel ergens een stukje viool, of piano of bas of saxofoon, maar de magie is er helemaal wanneer alles samenkomt, zoals op het gemeander op Bread Song of de muzikale brugjes op Concorde. Absolute hoogtepunten zijn het in stukken en stijlen verdeelde epos Basketball Shoes, maar vooral het intiemere The Place Where He Insterted the Blade, waar de instrumenten schitteren en de allesbehalve perfecte maar oh zo unieke zang en teksten van Wood tot hun beste uiting komen. Het is voor de band nu met een blanco blad beginnen als zestal, maar met Ants From Up There sluiten ze hun korte maar krachtige periode als zevental op een quasi perfecte manier af.

Wie graag alle albums in een handige lijst heeft, kan dit hier vinden.

Album top 2022: 10-6

10. Los Bitchos – Let the Festivities Begin!

Los Bitchos is waarschijnlijk een van de gekste (of meest prettig gestoorde) bands die dit jaar een album uitbrachten. Het viertal vrouwen uit letterlijk zo goed als alle windstreken (zangeres Serra Petale komt van Australië, de synths worden bemand door Agustina Ruiz uit Uruguay, bassiste Josefine Jonsson komt uit Zweden en Nic Crawshaw op de drums komt uit Londen). Voor hun muziek grijpen ze terug naar het Latijn-Amerikaanse Cumbia, wat voor een modern publiek waarschijnlijk klinkt als psychedelische uitbundige surfrock. Voeg daar nog de hulp (en de productie) van opper Franz Alex Kapranos toe en je hebt een debuutalbum waarbij het moeilijk is om niet mee te wiegen en te dansen. Dat is live nog meer het geval. Wat aan zuiverheid ontbreekt wordt dubbel en dik gecompenseerd door enorm speelplezier en enthousiasme. Hoogtepunt is het opzwepende Las Panteras, maar het album staat vol met nummers dat met groot succes mikken op de ledematen. Onder het motto “Het moet niet altijd serieus zijn” verdient Los Bitchos met hun debuutalbum een plaats in deze top 10.

9. Gwenno – Tresor

Na het Welsh koos Gwenno, ooit een van de drie Pipettes om haar andere roots te eren. En dus nam ze met Le Kov een zeer gesmaakt album in het Cornish op. Het zorgde zelf voor een mini-revival van de zo goed als uitgestorven taal. Ook op Tresor kiest ze deze zangtaal, ook al duikt het Welsh op een nummer op. Anders dan bij de voorganger krijgt ze hier nu wel plots veel aandacht en waardering voor. Zo werd ze genomineerd voor een Mercury Prize en duikt ze in eindejaarslijstjes allerhande op. Het is meer dan verdiend, want het is meer dan een gimmick. Gwenno heeft een betoverende stem, wat het effect van de vreemd aandoende taal nog versterkt. Maar omgekeerd is het contrast van het oude Cornish en de moderne psych pop ook een geweldige combinatie. Gwenno zingt over moederschap, natuur, taal, identiteit en hoe hiermee wordt omgegaan. Ze blijft zo een compleet unieke positie opnemen binnen de Britse muziekscene, en eentje dat hopelijk de rol blijft vervullen om de liefde voor de eeuwenoude taal op te doen flakkeren.

8. Beach House – Once Twice Melody

Beach House doet nog beter dan Big Thief. Het album van het Amerikaanse dream pop duo klokt af op 1 uur en 24 minuten. In sommige recensies werd gezegd dat dat wel heel lang is, maar Beach House is een band die zo’n specifieke sfeer zet dat het voor mij best zo lang mag duren. Het helpt misschien ook dat hun 8ste op een specifieke manier werd vrijgegeven, namelijk in pakketjes van 3 keer 4 en 1 keer 5 nummers. Het is in principe dan ook te bekijken als een verzameling van EP’s. Maar, zoals gezegd, door de karakteristieke dream pop-sound vloeit het allemaal mooi door mekaar. Hoewel ook de laatste nummers goed blijven, ligt het zwaartepunt toch duidelijk in het begin, met de titeltrack als opener, Over & Over maar vooral het briljante Superstar. Maar zelfs op deel 4 komen er nog hoogtepunten en -puntjes zoals het mooie The Bells. Dit album is zeker niet voor iedereen weggelegd, maar voor zij die houden van mijmerend wegdromen vinden in Once Twice Melody een perfecte soundtrack.

7. Sea Power – Everything Was Forever

Tussen het laaste album en dit is er heel wat gebeurd. De broers Wilkinson verloren zowel hun vader als hun moeder, er was een pandemie en na enig denkwerk besloot de groep hun British te laten vallen, wat hen eventjes in het oog van de rechtse storm deed terechtkomen. Gelukkig heeft dat alles geen negatief effect gehad op de muziek, integendeel. Om met de deur in huis te vallen, Everything Was Forever is waarschijnlijk hun best album sinds 2008. De gekende elementen, de afwisseling tussen grote riffs en ingetogen schoonheid is hier ook weer aanwezig. Zo heb je aan de ene kant de ode aan vader Wilkinson, Two Fingers, en aan de andere kant de ode aan hun roots op het prachtige Lakeland Echo. Af en toe is de sound iets donkerde zoals op het dreigende Doppelgänger of zitten er meer synths in zoals op het funky Folly. Sea Power zal helaas de grote doorbraak niet meer kennen, maar voor wie hen al op de radar had, is dit een geweldige toevoeging aan een mooi oeuvre.

6. Peter Doherty & Frédéric Lo – The Fantasy Life of Poetry & Crime

Hoe zou het nog zijn met Pete Doherty? Goed zo blijkt. De man woont nu in Normandië, in een prachtige villa in Étretat. Daar liet hij zich inspireren tot een verrassend album, samen met de Fransman Frédéric Lo. De door violen ondersteunde openingstrack fungeerde als vooruitgeschoven single en deed het nodige om de interesse te prikkelen. Maar het album staat vol met mooie nummers. Op het mooie The Epidemiologist doet Doherty het voornamelijk enkel begeleid door piano en drum. Met You Can’t Keep It From Me Forever toont hij dat hij nog steeds de catchy gitaarmuziek in zich heeft. De muzikale omkadering op dit album is fantastisch, zoals de subtiele strijkers en blazers op The Ballad Of. De popgevoeligheid komt ook naar boven op Invictus. Voeg daar nog bloedmooie afsluiter Far From The Madding Crowd aan toe en het is duidelijk. Het gaat goed met Pete Doherty en hij is meer in bloedvorm dan ooit.

Wie alle albums graag verzameld heeft, kan daarvoor naar deze Spotify-playlist.

Album top 2022: 15-11

15. Findlay – The Last of the 20th Century Girls

De trouwe lezer zal ondertussen wel weten dat ik het wel heb voor eclectische albums. Daar is ook dit album, het tweede van de Britse Findlay, een perfect voorbeeld van. Wat misschien soms ontbreekt aan samenhang wordt gecompenseerd door de individuele kwaliteit van de nummers. Muzikaal klinkt het vaak retro, soms zelfs ontegensprekelijk 80’s. En net als Mitski mijmert zij ook over succes, haar carrière en haar creativiteit. Maar de insteek is duidelijk anders en eerder complexloos. Van de vrolijke pandemie-anthem The End of the World gaat het over naar de zeer 80’s meezinger Night Sweats. Het contrast tussen het lieflijke Apricots en het donkere Strange One is groot. En dan is er nog het half in het Frans gezongen The Parisienne. Omringd door een resem geweldige producers en muzikanten heeft Findlay haar zoektocht vastgelegd in 14 muzikale verhalen die samen schoppen tot een tot de verbeelding sprekend album. Met een beetje mee focus en de juiste dosis geluk, kan Findlay met haar volgend album hoge ogen gooien. Een artieste voor deze schizofrene 21ste eeuw is ze in ieder geval al.

14. Aldous Harding – Warm Chris

Sommige muzikanten zijn creatieve duizendpoten of kameleons. Dat is zeker van toepassing op de excentrieke en unieke Nieuw-Zeelandse Aldous Harding, die met Warm Chris weer haar diversiteit tentoonspreidt. Dit doet ze zowel qua stijlen op het nummer als met haar zangstijl en -stem. Misschien dat ze op Fever nog het meest haar eigen zelf benaderd, hoewel relatief. Aan de andere uitersten zitten onder andere het kinderlijke hoge Lawn en het lage fluisterzingen op Bubbles. Op catchy afsluiter Leathery Whip haalt ze schijnbaar haar innerlijke Nico naar boven, om dan weer over te schakelen op haar toegeknepen hoge stem. Anders dan die andere karakteristieke artieste in deze lijst, Cate Le Bon, kiest Harding niet voor een consistente sound en dito instrumenten, maar gaat het van minimalistisch gitaargetokkel naar (steeds bescheiden) toeters en bellen in uptempo nummers. Aldous Harding blijft een geheel eigen plaats innemen en doet dat met verve.

13. Big Thief – Dragon New Warm Mountain I Believe In You

Er waren dit jaar heel wat albums die de kaap van het uur overschreden. Big Thief ging all-in en klokte met hun Dragon New Warm Mountain I Believe In You (ademt uit) op 1 uur en 20 minuten. Dat is een vloek en een zegen, want je weet dat er heel wat prachtige muziek op zal staan, maar het is ook een uitdaging om de aandacht te houden en consistentie kwaliteit af te leveren. Opener Change raakt meteen de juiste snaar. Het album gaat wel sterk uit de startblokken, met daarna Time Escaping en Spud Infinity. Andere hoogtepunten zijn de titeltrack, met een mooi kabbelende akoestische gitaar, het haast poppy Little Things of No Reason, een van de mooiste nummers van dit jaar. Hoewel het in heel wat eindejaarslijstjes steevast in de hoogste regionen staat, zakt het voor mij in het midden net ietsje te veel in mekaar. Maar dat Adrianne Lenker en de haren weer een heel mooi indiefolk album hebben losgelaten, staat als een paal boven water.

12. Julia Jacklin – Pre Pleasure

De Australische Julia Jacklin is een van die artiesten die ondanks mooie en consistente albums toch niet de stap naar meer welverdiende aandacht kan zetten. Of toch niet buiten de kringen van de betere indieliefhebber. Jacklin heeft een unieke stem, zowel letterlijk als figuurlijk. Na haar break-upalbum Crushing uit 2019 is ze nu terug met Pre Pleasure, waar ze de luisteraar opnieuw meeneemt in haar gedachten en haar gevoelens. Met openers Lydia Wears a Cross en het fantastische Love, Try Not To Let Go, met een refrein waar alles eventje ontploft, begint het album op indrukwekkende wijze. Andere nummers waar de gitaren al meer naar voren schuiven, zoals I Was Neon, worden afgewisseld door meer in zichzelf gekeerde nummers, zoals Moviegoer en prachtig afsluiter End of a Friendship (die viooltjes!). Julia Jacklin heeft maar derde album opnieuw de lat wat hoger. Het is haar in de toekomst dan ook gegund dat ze een ruimer pubiek weet te bereiken.

11. Jockstrap – I Love You Jennifer B

Jockstrap is het project van Georgia Ellery (die als violiste van Black Country, New Road nog haar opwachting moet maken) en Taylor Skye en behoorden door hun vooruitgeschoven singles en hun optredens tot een van de hottest bands uit de Britse muziekscene. Dat wordt bevestigd door de opzienbarend hoge plekken die I Love You Jennifer B weet te bereiken in allerhande eindejaarslijstjes. De twee mixen allerhande muziek en instrumenten door elkaar, vaak met een focus op het elektronische. Opener Neon is een mission statement, met de spaarzaam akoestische toetsen en de afwisseling tussen synths en een plotste explosie aan elektrische gitaar. Het tweetal laat zich op geen enkel nummer in een genre of stijl vatten. Soms wordt de clubmuziek een oriëntaals feestje, zoals op de titeltrack, soms wordt de ingetogen ballad plots een schizofrene dancetrack zoals op Concrete Over Water. Op Angst speelt de harp een gekke rol, Glasgow is dan weer een vrolijk popnummer. De twee hebben een debuutalbum gemaakt dat enkel uit het brein van twee jonge geesten kan komen die zich niets aantrekken van conventies en beschikken over muzikale virtuositeit om elk idee ook op perfecte wijze uit te voeren. De liefde voor Jennifer B en Jockstrap is meer dan terecht.

Wie alle albums graag verzameld heeft, kan daarvoor naar deze Spotify-playlist.

Album top 2022: 20-16

20. Night Palace – Diving Rings

Night Palace is de naam van de Amerikaanse artieste Avery Draut, die jaren aan debuutalbum Diving Rings werkte. Dat werpt zijn vruchten af, gezien de duidelijke coherente sound op het album. Het is psychedelische pop met een innemendheid en een betoverend effect, vooral door de zachte zangstem van Avery zelf en de melodieuze zangpartijen in z’n geheel. Hoogtepunten zijn Enjoy The Moon, waar de violen tegen het einde aan het nummer een versnelling hoger stuwen, het prettig zwevende Titania, een ode aan Avery’s grootmoeder en afsluiter Silken Ilk. Daartussen zitten ook nog enkele muzikale interludes verweven. Anders dan de 60’s retro van Donna Blue kiest Night Palace voor een sound die voluit gaat voor dromerig en zweverig. Een mooi muzikaal geheel dat de luisteraar een half uurtje naar andere en misschien wel mooiere oorden voert.

19. La Femme – Teatro Lúcido

Vorig jaar bracht het eigenzinnige Franse collectief La Femme nog Paradigmes uit, een veelzijdige collectie nummers. Een jaar later doen ze die veelzijdigheid nog eventjes over, maar kiezen ze voor een album in het Spaans, geïnspireerd door een rondreis door Zuid-Amerika. Het is tegelijk een ode als een experiment met daartussen af en toe een flinke dosis ironie gekwakt. Zo begint opener Fugue Italienne (de titel alleen al) Morricone-achtig om te veranderen in iets opzwepend, met daartussen elektronische klanken. Die vrolijkheid komt ook op haast uitvergrote wijze terug op Sacatela of Contaminado. Maar dit wordt afgewisseld met de hoempapa van Maialen of de akoestische cafémeezinger El Conde-Duque. Het is niet altijd duidelijk wat La Femme wel en niet meent, maar het was duidelijk een leuke oefening langsheen de verschillende stijlen binnen de Spaanse en Latijn-Amerikaanse muziek.

18. Condore – Winding Whispers

Het debuutalbum van de Luikse Condore zal voor velen misschien wat uit de lucht vallen. Het zegt natuurlijk niet alles, maar met amper 1000 maandelijkse luisteraars op Spotify behoort ze tot de kelder van deze top 30. Dat is zeker niet terecht. Winding Whispers staat vol betoverende en intieme nummers. Zelf leerde ik haar kennen via This Night. Maar het album herbergt nog heel wat andere prachtnummers, die vaak ingetogen filmisch aandoen, zoals Nounou of Jaws. Soms denk je aan Amélie Poulin, soms aan Les Revenants. Meestal neemt de piano de bovenhand op de nummers en is er daarrond subtiele instrumentalisatie gebouwd. Op Patience is het ietsje uitbundiger. Condore verdient, zeker in eigen land, op basis van dit debuutalbum met pure, mooie en authentieke nummers een groter luisterpubliek. En hopelijk kan deze mooie 18de plek daartoe bijdragen.

17. Old Sea Brigade – 5 A.M. Paradise

Old Sea Brigade, de artiestennaam van Ben Cramer, is zeker consistent. Vorig jaar stond hij met Motivational Speaking al op de 16de plaats in mijn eindejaarslijst. En dat doet hij met zijn 5 A.M. Paradise bijna opnieuw. De ingrediënten blijven hetzelfde. Doorgaans warme, minimalistische gitaarmuziek met de nostalgische stem van Cramer zelf. De opener en titeltrack zet de toon meteen, mijmerend over de zorgeloze jaren van weleer. Op Monochrome gaat het tempo zelf eventjes de hoogte in. Niet dat het op andere nummers nodeloos kabbelt. Old Sea Brigade mikt vooral op de emotie en de oprechtheid. Het is niet eenvoudig om op te vallen in de wereld van de singer-songwriters. Maar Old Sea Brigade weet de combinatie van zijn warme stem en warme muziek zo aangenaam te maken, dat je je met veel plezier wentelt in het warme bad van nostalgie.

16. Andrew Bird – Inside Problems

Er is hier al heel wat georganiseerde chaos gepaseerd, maar nu komen we aan zorgvuldig gecomponeerde schoonheid. Andrew Bird, de man die tovert met viool, gefluit en nog heel wat andere instrumenten heeft met Inside Problems een opvolger voor het geweldige My Finest Work Yet. Om met de deur in huis te vallen, dit album kan die titel niet claimen. Maar Andrew Bird is zo’n vakman dat hij moeite moet doen om iets slecht te produceren. Opgenomen met een kleine groep instrumenten is het muzikaal minder folk of americana en meer indie en jazzy. Ook thematisch keert het de sociale blik van de voorganger om, of beter gezegd, naar binnen. Maar dat resulteerde in een warm album, met fijne en mooie composities zoals op opgetogen nummers als Fixed Positions of Make a Picture. Voeg daar nog Birds immer innemende zangstem aan toe en je hebt opnieuw een Very Fine Work.

Wie alle albums graag verzameld heeft, kan daarvoor naar deze Spotify-playlist.

Album top 2022: 25-21

25. String Machine – Hallelujah Hell Yeah

Zonder de shennanigans van Win Butler had Arcade Fire waarschijnlijk wel ergens in deze top 30 opgedoken. Maar gelukkig waren er ook nog alternatieven voorhanden. Niet in het minst de sturm und drang van String Machine, een collectief van zeven muzikanten uit Pittsburgh dat duidelijk de vroege jaren van de Canadezen weet te appreciëren. Hallelujah Hell Yeah staat vol nummers waar gitaar, viool, trompet en samenzang zorgen voor opzwepende nummers die bol staan van de energie en af en toe van de betere pathos. Opener Places to Hide zet de toon voor een half uur nostalgie voor liefhebbers van indie van de vroege jaren ’00. Die sound wordt geperfectioneerd op Touring in January, een nummer dat voelt alsof het een klassieker was omstreeks 2003. Dat wil niet zeggen dat het allemaal een makkelijke herhalingsoefening is. Het is een leuk en sfeervol album met goede nummers en zonder veel pretentie doet wat het vooropstelt.

24. The Big Moon – Here is Everything

Wat mij betreft krijgt The Big Moon de prijs voor de lelijkste albumcover, hoewel de symboliek misschien enige mildheid brengt. Frontvrouw Juliette Jackson werd zelf onverwacht moeder en het familiegeluk zal ongetwijfeld de keuze beïnvloed hebben. Maar op hun inmiddels derde album toont het viertal wel dat het alleen maar aan popgevoeligheid en muzikaal schrijverschap gewonnen heeft. In een reeds makkelijk in het oor liggende oeuvre springt vooruitgeschoven single Wide Eyes er zelfs bovenuit. Maar het hele album staat vol met nummers die tot het beste van hun jonge carrière behoren. Met voorganger Walking Like We Do hadden ze de pech dat een pandemie een stok tussen de wielen van hun tournee bracht. Maar de 2 jaren sindsdien zijn ze duidelijk gegroeid. Dat tonen ze onder andere op het mooie refrein van My Very Best of het groovy Trouble. Zelf noemen ze dit de meest pure The Big Moon-sound. Het overstijgt in ieder geval hun twee vorige albums en staat op zichzelf als een geweldige collectie popmuziek.

23. Donna Blue – Dark Roses

Mensen die mij kennen weten dat ik een zwak heb voor muziek die zeer ‘Franse muziek uit de jaren ’60’ klink of muziek die zo uit een noir komt of nog beter, op een David Lynch-soundtrack zou passen. Als dat dan allemaal op een album gebundeld wordt is het nog beter. Dat is het geval voor Dark Roses, het debuutalbum van het Nederlandse duo Donna Blue, dat al eerder enkele hele goede EP’s uitbracht. De muziek kan bijna niet onnederlanders zijn. Vanaf het begin voelt het aan als een soundtrack by een artsy, sensuele film. Soms is het sensueel, zoals op The Idea of Forever, soms waan je je in een spaghettiwestern, zoals op A Lover in Disguise of het in het Frans gezongen Solitaire. Het doet vaak denken aan andere gesmaakte retrobands en -artiesten als the Last Shadow Puppets of Alexandra Savior of het geweldige Rome van Danger Mouse & Daniele Luppi. Donna Blue levert in ieder geval een muzikaal rijk en intrigerend debuutalbum af.

22. Black Midi – Hellfire

Vorig jaar vertelde ik al hoe Black Midi deel uitmaakt van de Windmill-scene in Brixton, Londen. Vorig jaar trokken ze ten strijde met Cavalcade, terwijl hun scenegenoten Black Country, New Road en Squid ook hoge ogen gooiden. Net als die eersten wilde black midi het ijzer smeden als het heet was, en dus komen ze met Hellfire meteen met een nieuw album. Het is een kritische, humoristische en vaak een chaotische blik op de mensen en de mensheid. Black Midi blijft verbazen met de schijnbaar achteloze muzikaliteit, de diversiteit en de chaotische energie waarmee ze tekeer gaan. Zelfs als het even rustiger lijkt te gaan, zoals op Eat Men Eat, ontploft het. En ook de relatief poppy single Hellfire mondt onvermijdelijk uit in chaos. Het is nooit eenvoudig of rechtlijnig maar het is wel altijd interessant en vaak meeslepend en verrassend.

21. Cate Le Bon – Pompeii

Na het impressionante Reward gooit de Welshe Cate Le Bon het over een andere boeg. Ze sloot zichzelf op met haar producer in Cardiff om er vanuit een meer minimalistische setting tot Pompeii te komen, even excentriek als anders, maar qua sound meer in zichzelf gekeerd. Opener Dirt on the Bed zet meteen de toon. Met een repetitieve bas en daardoor instrumenten, die bijna allemaal door Le Bon zelf worden gespeeld, gewoven. Moderation is daarna misschien het meest in het oor springende nummer. Het minimalistische en het terugkeren van dezelfde instrumenten in hetzelfde stramien zorgen er soms voor dat het een hermetisch album wordt. Maar de artistieke kwaliteiten en de eigenzinnigheid van Le Bon zorgen er voor dat het een boeiende muzikale trip is, waar de schatten misschien soms verborgen liggen onder een laagje grauw as, een beetje zoals Pompeii zelf.

Wie alle albums graag verzameld heeft, kan daarvoor naar deze Spotify-playlist.

Album top 2022: 30-26

30. Christian Lee Hutson – Quitters

Na debuutalbum Beginners komt Christian Lee Hutson nu af met opvolger Quitters. Daarmee is er qua titel een cirkel rond. Maar voor Hutson zelf is zijn tweede plaat wel duidelijk een stapje hoger op de ladder. En dat doet hij met een little help from his friends, die niet de minste zijn. Phoebe Bridgers en Conor Oberst (samen Better Oblivion Community Center) nemen de singer-songwriter onder hun auspiciën. Muzikaal is het resultaat warm, organisch en vaak ingetogen, geheel in de Bridgers-school. Liefhebbers van Elliot Smith zullen zeker hun gading vinden. Maar het is vooral tekstueel dat het album schittert. Christian Lee Hutson is een verhalenverteller en kan de kleine en grote menselijke tragiek en romantiek vatten, af en toe kwetsbaar en nostalgisch maar ook vaak met de nodige dosis humor. En op z’n best worden humor en tristesse gemixt tot een cocktail waar zoekende zielen zichzelf aan kunnen laven. Hutson vindt het warm water niet uit, maar zijn authentieke nummers weten wel te raken. En met Rubberneckers heeft hij wat mij betreft een absolute parel gecreëerd.

29. Wet Leg – Wet Leg

Yard Act, een van de BBC Sound of 22 bands haalde het net niet. Die andere grote gitaarhype Wet Leg net wel. Het tweetal uit Isle of Wight had zich vorig jaar al in het centrum van de aandacht getorpedeerd met aanstekelijke nummers als Chaise Longue of Wet Dream. Dat schept natuurlijk verwachtingen voor het debuutalbum. Het recept is op bijna elk nummer hetzelfde, poppy gitaarmuziek die makkelijk in het oor ligt met teksten die gaan over de dingen des levens en vooral dan liefde, relaties en de menselijke lusten. Het grote succes van het duo is dat ze de dingen met de nodige lichtheid, humor en zelfrelativering lijken te benaderen. Het juk van de succesvolle nummers kunnen ze helaas niet altijd van zichzelf werpen en het contrast voor sommige niet-singles, zoals Convincing is een beetje te groot. Maar het zakt maar occasioneel in en als het wel juist is zoals bij Angelica of afsluiter Too Late Now dan knalt het. Voeg daar nog een goede livereputatie aan toe en Wet Leg kan terugkijken op een succesvol ’22.

28. Cola – Deep in View

Ought is dood, leve Cola! Het was uiteraard treurig nieuws toen het Canadese postpunkviertal de handdoek wierp na drie meer dan goede albums. Maar drie van de bandleden besloten om toch nog samen muziek te maken, waaronder de flegmatieke frontman Tim Darcy. Waar hij op het laatste album van Ought zijn stem nog allerlei bizarre en vocaal acrobatische toeren liet uithalen, is de zang hier iets functioneler en minder opvallend. Op zich geldt dat ook wat voor de muziek. De weerhaken en nerveuze gitaren zijn wel aanwezig, maar de nummers zijn meer gebundeld en vooral korter. Een kwatong zou het kunnen omschrijven als een ietsje pompeuzere versie van The Strokes, maar dat zou beide bands tekort doen. Daar waar opener Blank Curtain nog repetitief en dronerig is, is dat voor de andere nummers veel minder het geval. Ook Cola vindt de muziek niet opnieuw uit, maar ze hebben wel goede elementen van Ought in een nieuw en aanstekelijk geluid gegoten.

27. Stromae – Multitude

Nog een muzikale comback. 9 jaar na Racine Carrée is de vaderlandse trots Stromae terug met muziek. Ook hij had even genoeg van de spotlights en de bijhorende stress. En zoals dat bij hem gaat ging die terugkeer gepaard met stunts. Een optreden tijdens een nieuwsuitzending, een gesmaakte performance in een Amerikaanse talkshow. Stromae is ondanks, of misschien dankzij, zijn afwezigheid nog steeds een wereldster. En die reis rond de wereld doet hij ook op het album. Waar single Santé nog deed vermoeden dat het toch wat een herhalingsoefening ging worden, zijn er heel wat interessante nummers waar hij op zoek gaat naar andere ritmes en instrumenten, zoals op het prachtige La Solassitude, het springerige C’est Que le Bonheur of de Oosterse aandoende klanken op Riez. Stromae blijft een unieke artiest, die alles tot in de puntjes uitdenkt. En hoewel dat soms een tikkeltje wordt overdreven, is het wereldwijde succes van en appreciatie voor de landgenoot iets om trots op te zijn.

26. Mitski – Laurel Hell

Voor Mitski Miyawaki, een in Japan geboren artieste die gekend staat onder haar voornaam, was succes meer dan bitterzoet. Ze worstelde er zelfs zodanig mee dat ze eventjes besloot om de muziekwereld en haar carrière vaarwel te zeggen. Voeg daaraan nog een pandemie aan toe en je hebt een joekel van een identiteitscrisis. Maar te midden van de twijfel wist ze toch nog te creëren. En dat doet ze met een in neon badend album dat soms druipt in melancholie en dan weer een explosie kent, zoals op de opzwepende nummers als The Only Heartbreaker of Love Me More. Maar opener Valentine, Texas of het haast Velvet Undergroundesque Heat Lightning zorgen voor afwisseling. Die afwisseling geeft soms het gevoel dat de balans niet helemaal juist zit, maar de authentieke emoties in zang en tekst zorgen dat dat nergens echt problematisch is. Of dit het album is dat voor haar fungeert als catharsis of eerder de bevestiging van de tweespalt waar ze zich gevangen in voelt is nog maar de vraag. Maar het is wel een authentieke muzikale (zelf)reflectie.

Wie alle albums graag verzameld heeft, kan daarvoor naar deze Spotify-playlist.

The Rings of Power: 8. Alloys

Met enige vertraging, waarvoor mijn excuses, maak ik de blogreeks voor het eerste seizoen van The Rings of Power af. De vertraging kwam er niet omdat ik teleurgesteld was over het einde. Integendeel. Ik vond het persoonlijk een waardige afsluiter voor de start van hopelijk nog vier seizoenen. Aangezien er toch wat verhaallijnen samenkomen en een reveal kennen is dit eentje vol met spoilers.

De kunst van het smeden

Galadriel rept zich met Halbrand naar Eregion. Daar zijn Celebrimbor en Elrond nog steeds het hoofd aan het breken over hoe ze de Elfen kunnen redden, na het debacle in Khazad-Dûm. De eerste blijft zin ambitieuze zelve, de tweede lijkt zich aanvankelijk neer te leggen bij het lot. En dan verschijnt Galadriel. De twee hebben een conversatie over haar terugkeer.

Onder meester-smeden

Halbrand maakt ondertussen kennis met Celebrimbor en weet hem te paaien met complimenten. De twee praten over de edele kunst van het smeden. Halbrand neemt de mithril en geeft hem enkele tips (plant wat zaadjes in zijn hoofd) over hoe hij de weinige mithril kan gebruiken om te verwezenlijken wat Celembrimbor wilt verwezenlijken.

Uiteindelijk brengt hij een voorstel naar Gil-Galad. De smid wil een kroon maken voor de Hoge Koning. Maar deze is niet echt gewonnen voor het idee. Hij wil Midden-Aarde verlaten. Maar de passie van Celebrimbor neemt het over. Zijn wanhoop mengt met ambitie en verlangen en wanneer hij de woorden “Not of the flesh, but over flesh” in de mond neemt en dit koppelt aan de Unseen World krijgt Galadriel meteen een flashback naar haar conversatie met Adar.

Dood van de koning

Confrontatie met de sterfelijkheid

In Númenor ligt Tar-Palantir op sterven. Pharazôn laat de beste tekenaars verzamelen zodat ze hem kunnen tekenen, met het oog op het maken van een portret of standbeeld. De kanselier mijmert over de sterfelijkheid, waar zelfs een koning niet aan kan ontsnappen. Eärien is een van de uitverkorenen, maar wanneer zij er is begint Tar-Palantir te ijlen. Hij denkt dat ze Miriel is en zegt haar terug te keren naar de “Oude gewoonten”. Uiteindelijk leidt hij haar naar de Palantir. Miriel komt dan weer aan in de hoofstad, blind en begeleid door Elendil. Alsof alle ellende niet voldoende is, zien ze de zwarte vlaggen uithangen. Elendil weet genoeg.

Stranger: Sauron of toch niet?

Het zat er wat aan te komen dat we deze laatste aflevering zouden te weten komen wie Sauron is. De makers proberen ons in eerste instantie op het verkeerde been te zetten. De drie Mystics vinden de Stranger en zijn overtuigd dat hij de Dark Lord is. Ze proberen hem dan ook zijn krachten te doen omarmen.

Sauron of toch niet?

The Stranger bevindt zich dus weer in een benarde situatie. De drie akelige priesteressen hebben hem gevonden en proberen hem te overtuigen dat hij Sauron is. Ze willen hem meelokken naar landen in het Oosten (Rhûn). De vier Harfoots zijn hem echter gevolgd en proberen hem uit zijn penibele situatie te halen. Dat mislukt (duh) en Saddoc wordt zelfs door een mes getroffen. Ook voor Nori ziet het er eventjes niet goed uit. Maar dan blijkt The Stranger toch niet Sauron te zijn, maar wel een kracht ten goede, een Istar (of tovenaar).

De overwinning van The Stranger op de drie mystics krijgt echter nog een bitterzoet einde. Saddoc is te gewond en beslist om nog een keer te genieten van de zonsondergang. Zo wordt ook zijn “nobody gets off the road, and nobody is left behind” ironisch. Maar het is ergens ook een mooi einde. Uiteindelijk toonde Saddoc dat hij wel op het juiste moment openstond voor het avontuur, om zo het juiste te doen.

The Stranger en Nori going on an adventure

Nori keert samen met haar stiefmoeder en Poppy terug naar de Harfoots, samen met de Stranger. Uiteindelijk kiest ze ervoor om samen met hem op pad te gaan, onder impuls van haar vader. Eventjes lijkt het dat ook Poppy gaat meegaan, maar, wat voor de serie spreekt, uiteindelijk neemt ze afscheid. Er is dus geen doorslagje van Frodo en Sam. The Stranger en Nori beslissen om samen naar het oosten te trekken, naar Rhûn.

Halbrand: Sauron of toch niet?

Galadriel gaat op zoek, of geeft de archivaris-elf de opdracht om op zoek te gaan, naar de stamboom van de koningen van de Southlands. En wat blijkt. Er is geen Halbrand. Meer zelfs. De laatste koning licht al eventjes onder de grond. 1+1 = 2 en ze heeft meteen door dat ze de hele tijd om de tuin is geleid en dat ze Sauron naar het hart van de Elfenmacht heeft geleid.

Wat volgt is een van de beste scènes van de hele reeks. Sauron probeert Galadriel te verleiden, via herinneringen aan haar broer en via een offer she cannot refuse, samen over Midden-Aarde heersen, waarbij de beeltenis van de dark Lord en dark Queen in het water te zien zijn. Maar ze weerstaat hem en wordt uit het water gehaald. Halbrand is gevlucht. Hem zien we op het einde in evil Anakin Skywalker modus, met mantel en kap, met in de verte Mount Doom.

The Rings of Power

Terwijl Galadriel uitpluist wat er nu echt met Halbrand aan de hand is, is zijn bromance met Celebrimbor echter aan het groeien. Samen stappen ze af van het idee om een kroon te maken, maar gaan ze werken via een alloy, een verbinding tussen goud en mithril en maken ze, pom pom pom, ringen. Nadat ze Halbrand verjaagt, verzwijgt Galadriel echter dat ze net Sauron naar Eregion heeft gebracht. En ze moedigt Celebrimbor aan om geen twee, maar drie dingen te smeden. (one will corrupt, two will divide, but with three there is balance). Daarmee zijn de eerste ringen een feit.

Het eindverdict

De Sauron reveal was qua uitvoering top. Het gaat wat snel, maar vanaf het moment dat Galadriel Halbrand confronteert met zijn leugens (die volgens hem geen leugens zijn) is het op visueel en verhalend vlak smullen. De dynamiek zit juist, de referenties naar eerdere scènes worden goed gebruikt en het beeld van een evil Galadriel en Sauron in het water is ook heel sterk. Dat Halbrand Sauron was, lag er echter een beetje dik op. Op een bepaalde manier denk je dan dat het té is, maar dat blijkt niet het geval te zijn.

The Stranger reveal is ietsje minder. Ze proberen de illusie te geven dat hij Sauron is, maar eigenlijk weet je dan weer, anders dan bij Halbrand, dat de kans eerder klein is. De mystics blijven wel fascineren. Wanneer de Stranger hen met zijn magie wegblaast zien ze er plots uit als wraiths, wat doet vermoeden dat ze misschien wel zijn weggeblazen, maar niet weg zijn. Koppel dat aan de tocht naar het mysterieuze Rhûn en een kan hopen dat ze nog opduiken. Of dat we toch meer te weten komen over wie ze zijn.

Het smeden van de ringen is uiteraard een cruciaal onderdeel van het verhaal van de Second Age. Ook dit wordt mooi in beeld gebracht. Het visuele, in combinatie met de muziek, is opnieuw van de hoogste kwaliteit. Het zal interessant zijn om te zien hoe de andere ringen tot stand komen en hoe Sauron zijn verdere corruptie zal laten plaatsvinden.

Maar algemeen blijft het elfenverhaal toch echt niet logisch. Opnieuw wordt er gealludeerd op het wegvagen van de Elfen, niet over honderden jaren, maar heel snel. Er is de link met mithril en het idee dat de ringen zullen helpen om dit tegen te gaan. Het is te hopen dat dit in het volgende seizoen (of de volgende seizoenen) wat wordt verduidelijkt (en hopelijk een beetje opzijgeschoven als echt).

En daarmee komt het eerste seizoen van The Rings of Power ten einde. Het was een interessante en vooral visueel mooie terugkeer naar de wereld van J.R.R. Tolkien. Sommige zaken en verhaallijnen waren top, bij andere was het wat zoeken en sommige vielen een beetje op de grond. Toch leeft de hoop dat dit eerste seizoen het moeilijkste was, waarbij heel veel zaken in gang moesten worden gezet. Als het tweede seizoen hier op kan bouwen en enkele zaken die minder waren kunnen worden vermeden of beter gedaan, dan is het zeker uitkijken naar hoe de makers het verhaal van de Tweede Era verder gaan vertalen naar het kleine scherm.

The Rings of Power: 7. The Eye

Na de veldslag in het zuiden en alles wat daarrond gebeurde, vroeg de kijker zich ongetwijfeld af hoe iedereen een vulkaanuitbarsting en bijhorende aswolk ging overleven. Natuurlijk, we weten al dat er al minstens enkele dat zouden doen. En hoe ging de overgang van actie in de Southlands naar de verhaallijnen bij de Harfoots en de Dwergen zich verderzetten?

De gevolgen voor Galadriel

Galadriel overschouwt de gevolgen

Galadriel ontwaakt in een omgeving die rood is van het as en ziet de gevolgen van haar queeste, dode Southlanders en Numenorianen en een land dat compleet veranderd is door de vulkaan. Ze treft Theo aan en samen dwalen ze door het bos. Galadriel heeft haar catharsismoment duidelijk gehad. Ze vertelt dat ze ook verlies kent. Haar broer Finrod (wat we al wisten) en haar man Celeborn (pom pom pom!). Neen, hij is niet dood. Hij is vermist. Galadriel en Theo proberen elkaars schuldgevoel te verlichten en kennen ook nog een klein Nazgûl met Hobbits onder de boom moment.

Wanneer ze terug in het dorp aankomt gaat ze naar een bergtop, samen met Bronwyn, waar ze een geblinddoekte Miriel en een gekraakte Elendil aantreft. Deze heeft duidelijk spijt en bitterheid over de expeditie. Maar Miriel is meer dan ooit vastberaden om terug te komen met een groter leger. De vraag is maar hoe ze bij haar terugkeer Númenor zal aantreffen en wat onze vriend Pharazôn daar inmiddels heeft gedaan.

The Eye en de duisternis

Een ander groepje vormt zich al snel. Miriel helpt samen met Isildur en Valandil mensen van onder het puin. Alle hoofdpersonages overleven het, maar arme Ontamo, een van de vrienden van Isil, is het minor character dat doodgaat van dienst. Het drietal probeert de dorpelingen uit een brandend huis te redden. Miriel en Valandil raken nog net op tijd weg, maar Isildur blijft achter.

Miriel en Elendil komen tot een besef

Miriel en Valandil worden opgewacht door Elendil, die eerst te horen krijgt dat Isildur vermist is en daarna ook nog eens moet verwerken dat Queen-Regent Miriel door het vuur verblind is geraakt. Samen gaan ze naar een opgebouwd kamp, waar ook Arondir en Bronwyn zich bevinden. Zij beheren er de lokale verpleegpost, wat redelijk expliciet in beeld wordt gebracht, met brandwonden en geamputeerde ledematen.

Númenor en Midden-Aarde

Berek, Isildurs paard, weigert aan boord te gaan en loopt weg (naar Islidur ongetwijfeld, ah ja).Wanneer de schepen van Númenor zijn vertrokken, krijgt Galadriel het nieuws dat Halbrand zwaar gewond is. Ze laat hem prepareren voor een reis en ondanks de zeer pijnlijk ogende wonde, gaan de twee te paard naar de Elfen, waar Galadriel ongetwijfeld een vragensalvo te wachten staat. En ergens in de Southlands beslist Adar dat de Southlands niet langer zo heten, maar vanaf nu gekend zullen staan als Mordor. (Ok.)

Durin III vs. Durin IV

Elrond probeert het met diplomatie

Elrond probeert via diplomatie koning Durin III in Khazad-Dûm te overtuigen. Maar de Dwerg ziet de finaliteit van de Elfen als een deterministisch gegeven en wil de veiligheid van zijn eigen volk niet in gedrang brengen. Elrond neemt afscheid van zijn vriend, maar wanneer een aangetast blad van de Lindon-boom door de nabijheid van Mithril herstelt, kiezen Durin en Disa voor eigengereidheid.

Durin en Elrond gaan op eigen houtje de mijnen in en stoten op een enorme hoeveelheid Mithril achter een rotswand. Maar net op dat moment komt koning Durin aan. Hij laat Elrond uit Khazad-Dûm verwijderen en er vindt een serieuze ruzie plaats tussen vader en zoon, die eerst zegt dat hij de Elf beschouwt alsof hij gebaard werd door zijn moeder (dat valt niet in goede aarde) en dan de integriteit en geschiktheid van zijn vader als koning in twijfel trekt (dat is helemaal een breekpunt).

Evil Disa

Prins Durin wordt onterfd. Disa heeft haar Lady Macbeth-moment. Haar gele ogen zijn nog vuriger dan anders als ze haar man aanspoort om niet bij de pakken te blijven zitten en dat hij zijn ambities om koning te worden niet opzij mag zetten. Het blad van de Elfenboom waait ondertussen de mijnschacht met de Mithril in en daar ontwaakt een…Balrog.

Ups, downs en alles ertussen

Operatie ressurection

De Harfoots komen ondertussen aan in de Grove, die ook is aangetast door de vulkaan. Er zijn weinig tot geen appels meer te plukken. The Stranger probeert, op aandringen van de Harfoots, om de bomen opnieuw tot leven te wekken. Dat lukt uiteindelijk wel, maar niet voordat hij bijna een tak op Nori’s zus laat vallen (wel haar eigen domme schuld, maar goed). Dit is voor beide partijen het signaal om afscheid te nemen.

Oopsie

Maar wat blijkt? The Stanger zijn magie heeft geholpen! De Grove is terug volledig hersteld en de oogst ziet er plots rooskleuriger uit. De Harfoots zijn dan ook opgetogen. Maar hun geluk is van korte duur. Want daar zijn de drie Mystics weer. Zij blijven op zoek naar on ze bebaarde vriend en vinden uiteindelijk de boom die hij heeft geheeld. Nori heeft weer een beetje van een dom moment en wanneer ook vader Largo de drie Mystics probeert weg te jagen, neemt de leidster het vuur van zijn fakkel en vernielt ze de karren vol oogst.

Largo geeft een motivationl speech over Harfoots die samen voor mekaar zorgen (misschien dan toch eerder een oproep om het vanaf dan te doen in plaats van een ode aan het feit dat ze daarvoor gekend staan). Maar het is een beetje de set-up voor een nieuw ‘Hobbit’-avontuur. Dit keer met drie vrouwen (Nori, moeder Marigold en Poppy) en de wijze Sadoc Burrows. Samen gaan ze, misschien tegen beter weten in, op zoek naar The Stranger.

Het verdict

De cinematografie in deze aflevering was absoluut geweldig. Het verwoeste landschap gaf het geheel bijna iets magisch-realistisch. Ik kreeg flashbacks (op de best mogelijke manier) naar Het Zevende Zegel van Ingmar Bergman (mijn vrouw vond wel dat ik wat aan het overdrijven was). Zowel de Galadriel-Theo scènes als de Miriel-Elendil-scènes waren heel sfeervol, donker en triest.

Galadriels arc komt toch ook eindelijk nog verder op gang, misschien zelfs heel bruusk. Maar niet te bruusk, want iedereen zou wel plots een epifanie krijgen wanneer het doordrijven van je wil ervoor heeft gezorgd dat er heel wat mensen dood zijn en een landschap compleet vernield. Nu, eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat je dit Galadriel niet helemaal kunt verwijten. Het was altijd de intentie van Adar.

De echte knalprestaties bevinden zich in Khazad-Dûm. Het is al langere geweten dat ik een Elrond-fanboy ben, maar de dynamiek tussen prins Durin en koning Durin en de acteerprestaties van beide is ook van hoogtepunt naar hoogtepunt. En er is voor beide iets te zeggen. Prins Durin wil zijn vriend helpen maar ziet in Mithril ook een kans om de Dwergen zelf vooruit te stuwen. Koning Durin wil geen risico’s nemen en denkt ook aan het welzijn van de Dwergen.

Ook de Mystics zijn intrigerend, zowel qua verhaallijn, maar zeker qua esthetiek. Het beeld van de drie vrouwen die richting de boom wandelen, het plots verdwijnen, het stelen van het vuur en het vernielen van de karren. Je zou kunnen zeggen dat de blonde vrouw een kandidaat-Sauron is, maar dat denk ik niet. Wie misschien wel opduikt in de nieuwe top 10 is prinses Disa. Zij is wel heel pittig plots.

Er waren wel opnieuw enkele puntjes van kritiek. Bronwyn is nu al drie keer bijna doodgegaan maar dan toch niet. Als ze nog gaat sterven, gaat dat toch wat minder impact hebben. Ook het verschijnen van de Balrog vond ik minder impactvol dan gedacht. Tenzij Khazad-Dûm in de laatste aflevering al compleet vernietigd gaat worden, maar dat lijk mij straf. En hoe minder gezegd over de titeltransitie Southlands – Mordor, hoe beter.

Na een aflevering vol actie en strijd was dit weer een overgangsaflevering (niet op de slechte manier) op het tempo van het puin ruimen werd. Ook de verhaallijnen van de Harfoots en Khazad-Dûm vorderde. Alles staat nu klaar voor de laatste aflevering, waarin heel wat vragen al dan niet beantwoord zullen worden, niet in het minst het mysterie van The Stranger en van Sauron. Spanneeeeend.